Ե՞րբ է իր դռ­նե­րը բա­ցե­լու կր­կե­սը: Այս հարցն ա­ռա­ջին ան­գամ չէ, որ ուղ­ղում ենք Երևա­նի կր­կե­սի գե­ղար­վես­տա­կան ղե­կա­վար, Հա­յաս­տա­նի կր­կե­սա­յին գոր­ծիչ­նե­րի միու­թյան նա­խա­գահ, պրո­ֆե­սոր Սոս Պետ­րո­սյա­նին:

Երևա­նյան 13-րդ մի­ջազ­գա­յին ե­րաժշ­տա­կան փա­ռա­տո­նի շր­ջա­նա­կում տե­ղի ու­նե­ցավ կոմ­պո­զի­տոր ՎԱ­ՉԵ ՇԱ­ՐԱ­ՖՅԱ­ՆԻ «Ռեք­վիեմ ա­նա­պա­տի հա­մար» ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյան հա­մաշ­խար­հա­յին պրե­միե­րան:

Հա­յաս­տա­նում ար­դյու­նա­բե­րու­թյան գի­տա­տար ճյու­ղե­րի զար­գաց­ման գոր­ծում մեծ ա­վանդ է ու­նե­ցել ա­կա­դե­մի­կոս Իո­սի­ֆյա­նը՝ իր ան­մի­ջա­կան մաս­նակ­ցու­թյամբ: Նրա շնոր­հիվ էր, որ Հա­յաս­տա­նում զար­գա­ցան ոչ միայն է­լեկտ­րո­նա­յին, այլև է­լեկտ­րա­տեխ­նի­կա­կան ար­դյու­նա­բե­րու­թյունն ու հաշ­վո­ղա­կան տեխ­նի­կան:

Երկ­րի տն­տե­սու­թյու­նը նման է ե­ռա­նիվ հե­ծա­նիվ սան­ձած և մայ­րու­ղի ե­լած ման­չու­կի, ո­րը փոր­ձում է հա­վա­սա­րա­պես մր­ցակ­ցել ծան­րա­քաշ ու ա­րա­գըն­թաց բեռ­նա­տար­նե­րի հետ։ Երկ­րի տն­տե­սու­թյու­նը, ըստ էու­թյան, ըն­կե­ցիկ է բայց հու­զախ­ռով խոս­քա­շա­րը մի կողմ թող­նենք և ուր­վագ­ծենք 3-րդ Հան­րա­պե­տու­թյան տն­տե­սու­թյան քար­տե­զը։

«Ի­րա­տե­սի» հյու­րը ռե­ժի­սոր, Հան­րա­յին հե­ռուս­տաըն­կե­րու­թյան «Կես­գի­շերն անց» հա­ղոր­դա­շա­րի վա­րող ԱՐ­ԹՈՒՐ ԲԱԽ­ՏԱ­ՄՅԱՆՆ է:

Տա­րօ­րի­նակ ժո­ղո­վուրդ ենք հա­յերս: Նս­տել՝ ի­րար ան­պատ­վե­լով պե­ղում ենք Ա­մուլ­սա­րի տան­ջա­հար խն­դի­րը, կա­տա­րյալ մո­ռա­ցու­թյան մատ­նե­լով այն մո­լո­րա­կա­ցունց նո­րու­թյու­նը, որ հա­մաշ­խար­հա­յին բնա­պահ­պա­նա­կան շարժ­ման մեջ հառ­նել է մի նոր աստղ, ո­րի ցա­սում­նա­լից ըն­դվ­զու­մը ուղղ­ված է ոչ թե հօ­գուտ ինչ-որ տե­ղա­յին (ա­սենք, հայ­կա­կան) ան­հար­թու­թյան, այլ ի բա­րօ­րու­թյուն հա­մայն Երկ­րագն­դի բնա­պա­հա­պա­նա­կան ա­նա­ղար­տու­թյան, ընդ­դեմ նրա բնակ­լի­մա­յա­կան կոր­ծա­նա­րար փո­փո­խու­թյուն­նե­րի (տա­քաց­ման)՝ որ­պես ար­դյունք մարդ­կա­յին ա­պաշ­նորհ գոր­ծու­նեու­թյան: Ո՜նց ենք գա­վա­ռամ­տո­րեն բաց թող­նում հան­րահռ­չակ օ­տա­րին օգ­տա­գոր­ծե­լու գայ­թակ­ղիչ պա­տե­հու­թյու­նը:

Ո­րոշ վայ­րե­րում չհա­ջող­վեց խու­սա­փել բա­խում­նե­րից: 1989 թ. ապ­րի­լի 9-ին Թբի­լի­սիում սո­վե­տա­կան զոր­քե­րը, տան­կե­րի մաս­նակ­ցու­թյամբ, ցրե­ցին հա­կա­սո­վե­տա­կան հան­րա­հա­վա­քը:

Ա­մե­րի­կա­ցի ռե­ժի­սոր, ար­մատ­նե­րով հայ Դեյ­վիդ Մը­քեն­զին Երևա­նում ու­նե­ցած իր հե­ռուս­տա­հար­ցազ­րույ­ցում կրկ­նեց այն «հան­րա­հայտ» տե­սա­կե­տը, թե հա­յե­րի ու հրեա­նե­րի միջև ընդ­հան­րու­թյուն­ներ շատ կան: Այս մտայ­նու­թյունն առ­հա­սա­րակ շատ տա­րած­ված է Հա­յաս­տա­նում:

Կան վճ­ռա­կան պա­հեր ժո­ղո­վուրդ­նե­րի ու պե­տու­թյուն­նե­րի կյան­քում, երբ պի­տի ի հայտ գան վճ­ռա­կան գա­ղա­փար­ներ և այդ գա­ղա­փար­ներն ի­րա­գոր­ծող մար­դիկ, որ կկա­րո­ղա­նան ժո­ղովր­դին ի­րենց հետևից տա­նել: Հազ­վա­գյուտ բա­րե­բախ­տու­թյուն է, երբ ժա­մա­նա­կը, ժո­ղո­վուր­դը և ա­ռաջ­նորդ­նե­րը գտ­նում են ի­րար: 1988 թ. այս­պես էր: Շատ կարճ տևեց:

Նկարիչների միությունում բացվել է ՆԱԶԻԿ ԱՍԼԱՆՅԱՆԻ նկարների անհատական ցուցահանդեսը: «Իրականության բացահայտումներ» խորագիրը կրող ցուցահանդեսը բաղկացած է հինգ շարքից՝«Ծաղիկը» , «Բնապատկերներ», «Իրականություն», «Արև», «Ծառերը»: